“Enkele jaren geleden zat ik achter mijn bureau op zoek naar informatie over beweegprogramma’s. De Coronatijd was aangebroken en plaatste ons voor een duivels dilemma: enerzijds werd als remedie genoemd: bewegen, bewegen en nog eens bewegen, anderzijds moest je zoveel mogelijk binnen blijven en thuiswerken, scholen bleven gesloten, kortom, veel gelegenheid tot bewegen was er niet. Daarom ging ik op zoek. Ik heb namelijk de ziekte van Parkinson en bij de neurologen begon langzaam door te dringen hoe belangrijk bewegen was voor mensen met Parkinson. Hoe moest ik dat doen? Een keer per 14 dagen een half uur fysiotherapie maakt het verschil niet.
Terwijl ik zo internet afzocht viel mijn oog op een “krantje” van de PGGM. Daarin werd bekend gemaakt dat er ergens in het Westen van het land twee sportieve vrouwen een training hadden ontwikkeld voor de oudere medemens. Een beweegtraining! Ter kennisname kon ieder die dat wilde, meedoen. En het leuke was, dat de lessen opgenomen waren in de natuur, zodat je toch nog een beetje het gevoel had buiten te zijn. Met heel veel plezier volgde ik de lessen, iedere week deed ik zeven dagen dezelfde oefeningen. Daarna kwam er weer een nieuwe les die ik zeven dagen achter elkaar deed. Er was veel variatie, het leek wel of ieder spiertje in je lijf een keer aan de beurt kwam.
Mijn omgeving zag mij veranderen. Ik kreeg complimenten omdat ik beter was gaan lopen, had minder last van balansproblemen, kortom, ik voelde mij beter. GO heeft zich verder ontwikkeld, ik kan nu kiezen uit nog veel meer oefeningen en prijs mij gelukkig dat ik toen, op die dag, toevallig het “krantje” van de PGGM voorbij zag komen.”